Lista argumentów¶

Wiersz poleceń jądra jest przetwarzany w listę łańcuchów (argumentów rozruchowych) rozdzielonych spacjami. Większość argumentów rozruchowych przyjmuje postać:

nazwa[=wartość_1][,wartość_2]...[,wartość_10]

gdzie "nazwa" jest unikalnym słowem kluczowym, które jest używane do określania, która część jądra ma otrzymać związane z nim wartości. Poszczególne argumenty rozruchowe są zwyczajnie oddzielone spacjami, w formacie wyżej podanym. Proszę zauważyć, że limit 10 wartości jest rzeczywisty, jako że obecnie kod obsługuje jedynie 10 oddzielonych przecinkami parametrów dla słowa kluczowego (można jednak użyć tego samego słowa kluczowego drugi raz, aby pomieścić dodatkowe parametry).

Większość pracy idzie do linux/init/main.c. Najpierw jądro sprawdza czy argument jest jednym ze specjalnych argumentów "root=", "ro", "rw", lub "debug". Znaczenie tych specjalnych argumentów jest opisane dalej w tym dokumencie.

Potem przechodzi przez listę funkcji konfigurujących, aby zobaczyć czy podany tekst argumentu (taki jak "foo") nie jest związany z funkcją konfigurującą ("foo_setup()") dla konkretnego urządzenia, lub części jądra. Jeśli przekazało się jądru linię foo=3,4,5,6 to przeszuka ono tablice bootsetupowe aby sprawdzić, czy "foo" było zarejestrowane. Jeśli było, wywołuje funkcję konfigurującą związaną z "foo" (foo_setup()) i przekazuje jej argumenty 3, 4, 5 i 6 podane w linii poleceń jądra.

Wszystko, co jest w postaci "foo=bar", co nie jest akceptowane jako funkcja konfigurująca, jak opisano powyżej, zostaje zinterpretowane jako zmienna środowiskowa, która ma być ustawiona. (Bezużytecznym?) przykładem może być użycie "TERM=vt100" jako argumentu rozruchowego.

Wszelkie pozostałe argumenty, które nie były wybrane przez jądro i nie były zinterpretowane jako zmienne środowiskowe, zostają potem przekazane procesowi jeden, którym zwykle jest program init. Najpopularniejszym argumentem, który jest przekazywany procesowi init jest słowo "single", które mówi initowi, by uruchomił komputer w trybie pojedynczego użytkownika, żeby nie odpalał wszystkich normalnych demonów. Proszę sprawdzić na stronie podręcznika init, jakie argumenty przyjmuje.

Ogólne argumenty nieprzeznaczone do konkretnego urządzenia¶

'init=...'

Ustawia to pierwotne polecenie do wykonania przez jądro. Jeśli nie jest ono ustawione lub nie może zostać znalezione, to jądra wypróbowuje /sbin/init, następnie /etc/init, później /bin/init i w końcu /bin/sh a ostatecznie panikuje, jeśli wszystkie te próby zawiodą.

'nfsaddrs=...'

Ustawia adres rozruchowy nfs na podany łańcuch. Adres rozruchowy jest używany w przypadku rozruchu sieciowego.

'nfsroot=...'

Ustawia nazwę katalogu głównego nfs na podany łańcuch. Jeśli łańcuch ten nie rozpoczyna się od "/", "," lub cyfry, to jest on poprzedzany przez "/tftpboot/". Ta nazwa katalogu głównego jest używana w przypadku rozruchu sieciowego.

'no387'

Tylko jeśli zdefiniowano CONFIG_BUGi386: Niektóre koprocesory i387 mają błędy, które pojawiają się gdy używa się ich w 32 bitowym trybie chronionym. Np. niektóre wczesne chipy ULSI-387 miały wadliwe operacje zmiennoprzecinkowe. Używanie `no387' powoduje, że Linux ignoruje koprocesor. Oczywiście w tym wypadku trzeba mieć jądro skompilowane ze wsparciem dla emulacji koprocesora.

'no-hlt'

Tylko jeśli zdefiniowano CONFIG_BUGi386: Niektóre z pierwszych chipów i486DX-100 miały problem z instrukcją "hlt", przez co nie mogły normalnie powracać do trybu operacyjnego po jej użyciu. Używanie "no-hlt" mówi Linuksowi, by zwyczajnie wykonywał nieskończoną pętlę gdy nie ma nic do roboty, a nie mówił stop procesorowi. Pozwala to osobom z tym wadliwym chipem korzystać z Linuksa.

'root=...'

Ten argument mówi jądru, którego urządzenia użyć do jako głównego systemu plików podczas rozruchu. Domyślna wartość tego ustawienia jest skonfigurowana podczas kompilacji i zwykle jest wartością urządzenia głównego systemu, na którym zbudowano jądro. Aby nadpisać tę wartość i wybrać na urządzenie główne np. drugi napęd dyskietek, należy użyć "root=/dev/fd1" (urządzenie główne może także być ustawione przy pomocy rdev(8)).

Urządzenie główne może zostać określone symbolicznie, lub numerycznie. Specyfikacja symboliczna ma format /dev/XXYN, gdzie XX określa typ urządzenia ("hd" dla dysków twardych kompatybilnych z ST-506, z Y w zakresie "a"-"h"; "sd" dla dysków SCSI, z Y w zakresie "a"-"e"; "ad" dla dysków ACSI Atari, z Y w zakresie "a"-"e", "ez" dla dysków wysuwalnych portu równoległego Syquest EZ135, z Y="a", "xd" dla dysków kompatybilnych z XT, z Y "a" lub "b"; "fd" dla stacji dyskietek, z Y określającym numer stacji - fd0 będzie dosowym dyskiem "A:", a fd1 "B:"), Y literę napędu lub jego numer, a N numer partycji na tym urządzeniu (nieobecne w przypadku dyskietek). Ostatnie wersje jądra obsługują wiele innych typów, w większości do CD-ROM-ów: nfs, ram, scd, mcd, cdu535, aztcd, cm206cd, gscd, sbpcd, sonycd, bpcs (typ nfs odnosi się do rozruchu sieciowego, a ram do ramdysku)

Proszę zauważyć, że nie ma to nic do czynienia z przeznaczeniem tych urządzeń w bieżącym systemie. Część "/dev/" jest tylko konwencją.

Powyższe urządzenia można przekazywać także w niewygodnej i mniej przenośnej reprezentacji numerycznej, która jest kombinacją numerów głównych/pobocznych (major/minor) urządzeń. (np. /dev/sda ma numer główny 8 i poboczny 3, więc można użyć "root=0x803" jako alternatywy).

'ro' i 'rw'

Opcja 'ro' mówi jądru, by zamontowało główny system plików jako przeznaczony tylko do odczytu, aby fsck mógł pracować na nieruchomym systemie plików. Żaden proces nie może zapisywać plików na systemie plików, dopóki nie zostanie remontowany jako przeznaczony do odczytu i zapisu, np. poprzez "mount -w -n -o remount /" (patrz też mount(8)).

Opcja 'rw' mówi jądru, by zamontować główny system plików jako przeznaczony do odczytu/zapisu. Tak jest domyślnie.

Wybór między ro i rw może być również dokonany przy użyciu rdev(8).

'reserve=...'

Ta komenda jest używana do chronienia regionów portów wejścia/wyjścia przed sondowaniem. Postać polecenia:

reserve=iobase,extent[,iobase,extent]...

W niektórych komputerach może być niezbędne chronienie sterowników urządzeń od szukania urządzeń (autosondowanie) w określonych regionach. Może to wynikać z błędnej reakcji sprzętu, możliwej błędnej identyfikacji lub po prostu z tego, że nie chce się tego sprzętu inicjalizować.

Argument reserve podaje region portu wejścia/wyjścia, który nie ma być sondowany. Sterownik urządzenia nie będzie sondować zarezerwowanego regionu, chyba że inny argument rozruchowy wyjątkowo mu to nakaże.

Na przykład, wiersz rozruchowy

reserve=0x300,32 blah=0x300

powstrzymuje wszystkie sterowniki urządzeń, poza sterownikiem "blah" od sondowania 0x300-0x31f.

'mem=...'

Funkcja BIOS-u zdefiniowana w specyfikacji PC, zwracająca wielkość zainstalowanej pamięci, była skonstruowana do zwracania wartości maksymalnie 64MB. Linux używa tej funkcji podczas rozruchu, aby sprawdzić ile jest zainstalowanej pamięci. Jeśli ma się więcej niż 64MB, można użyć tego argumentu, aby powiedzieć Linuksowi o wielkości pamięci. Wartości mogą być przekazywane dziesiętnie lub szesnastkowo (przedrostek 0x), z opcjonalnymi końcówkami `k' (razy 1024) lub `M' (razy 1046576). Oto cytat Linusa o używaniu parametru "mem=".

Jądro przyjmie dowolny parametr 'mem=xx', jaki mu się poda, lecz jeśli okaże się, że je okłamałeś, wcześniej czy później załamie się straszliwie. Parametr wskazuje na najwyższy adresowalny adres RAM, więc 'mem=0x1000000' oznacza na przykład, że masz 16 MB pamięci. Na maszynie z 96MB byłoby to 'mem=0x6000000'.

UWAGA: niektóre komputery mogą używać górną część pamięci dla buforowania BIOS-u lub innych rzeczy, więc w rzeczywistości można mieć mniej niż pełne 96MB adresowalnej pamięci. Odwrotny przypadek też może być prawdziwy: niektóre chipsety mapują pamięć fizyczną, która jest przykryta przez obszar BIOS-u w obszar tuż za górą pamięci, więc wierzchołek pamięci będzie w tym wypadku wynosił np. 96MB + 384 KB. Jeśli powie się Linuksowi, że ma się więcej pamięci niż w rzeczywistości, staną się złe rzeczy: może nie naraz, ale w końcu z pewnością.

Można również użyć parametru rozruchowego "mem=nopentium", aby wyłączyć 4 megabajtowe tabele stron na jądrach skonfigurowanych do systemów IA32 z procesorem Pentium lub nowszym.

'panic=N'

Domyślnie, jądro nie uruchomi się ponownie po panice, ale za pomocą tej opcji można spowodować, że jądro wykona ponowne uruchomienie systemu po N sekundach (jeśli N jest większe niż zero). Czas ten można również ustawić za pomocą "echo N > /proc/sys/kernel/panic".

'reboot=[warm|cold][,[bios|hard]]'

Tylko gdy zdefiniowano CONFIG_BUGi386. Od wersji 2.0.22 ponowne uruchomienie jest domyślnie "zimne" (cold). Można również wybrać stare ustawienie za pomocą 'reboot=warm'. "Zimny" restart może wymagać zresetowania określonego sprzętu, może również zniszczyć jeszcze nie zapisane dane w buforach dysku. "Ciepły" restart może być szybszy. Domyślnie, ponowne uruchomienie jest "twarde" (hard), poprzez żądanie pulsowania bitu 0 na linii resetu kontrolera klawiatury, lecz istnieje przynajmniej jeden typ płyt głównych, z którym to nie działa. Opcja 'reboot=bios' może w zamian przeskoczyć przez BIOS.

'nosmp' i 'maxcpus=N'

Tylko gdy zdefiniowano __SMP__. Opcja wiersza polecenia 'nosmp' lub 'maxcpus=0' wyłączy całkowicie aktywację SMP, natomiast opcja 'maxcpus=N' ograniczy maksymalną liczbę aktywowanych procesorów w trybie SMP do N.

Argumenty rozruchowe do użycia przez deweloperów jądra¶

'debug'

Komunikaty jądra są przekazywane do klogd, demona logowania jądra, tak że mogą zostać zapisane na dysku. Wiadomości o priorytetach powyżej console_loglevel są także wypisywane na konsoli (<linux/kernel.h> zawiera informacje na temat poziomów priorytetów). Domyślnie ta zmienna jest ustawiona na logowanie wszystkiego co ważniejsze niż wiadomości debugowania. Ten argument rozruchowy dodatkowo nakazuje wypisywanie wiadomości o priorytecie DEBUG. Poziom logowania konsoli można również ustawić podczas pracy systemu dzięki opcjom klogd. Patrz klogd(8).

'profile=N'

Możliwe jest włączenie funkcji profilowania jądra, aby dowiedzieć się na co jądro zużywa cykle procesora. Profilowanie jest włączane, za pomocą ustawienia zmiennej prof_shift na wartość niezerową. Można to zrobić podając CONFIG_PROFILE w chwili kompilacji lub używając opcji 'profile='. Wartość prof_shift będzie wynosić N, jeśli zostanie podana lub CONFIG_PROFILE_SHIFT, gdy poda się ją, lub 2 - wartość domyślną. Ważność tej zmiennej jest taka, że daje ona rozdrobnienie profilowania: za każdym cyknięciem zegara, jeśli system wykonywał kod jądra, licznik jest zwiększany:

profile[address >> prof_shift]++;

Surowe informacje profilowania można odczytać z /proc/profile. Prawdopodobnie będzie trzeba użyć narzędzia takiego jak readprofile.c, aby je uporządkować. Zapis do /proc/profile wyczyści liczniki.

'swap=N1,N2,N3,N4,N5,N6,N7,N8'

Ustawia osiem parametrów: max_page_age, page_advance, page_decline, page_initial_age, age_cluster_fract, age_cluster_min, pageout_weight, bufferout_weight, które kontrolują algorytm korzystania z pamięci wymiany (swapu) przez jądro. Tylko dla dostosowujących jądro.

'buff=N1,N2,N3,N4,N5,N6'

Ustawia sześć parametrów: max_buff_age, buff_advance, buff_decline, buff_initial_age, bufferout_weight, buffermem_grace, które kontrolują zarządzanie pamięcią buforów jądra. Tylko dla dostosowujących jądro.

Argumenty rozruchowe do użytku z ramdyskiem¶

Tylko jeśli jądro zostało skompilowane z CONFIG_BLK_DEV_RAM. Generalnie, złym pomysłem jest używanie ramdysku w Linuksie - system sam będzie korzystał z dostępnej pamięci bardziej wydajnie. Jednak w trakcie rozruchu (lub podczas tworzenia dyskietek rozruchowych) często przydatne okazuje się załadowanie zawartości dyskietki na ramdysk. Może się również okazać, że pewne moduły (np. do systemu plików lub sprzętu) muszą zostać załadowane przed uzyskaniem dostępu do głównego dysku.

W Linuksie 1.3.48, obsługa ramdysku uległa całkowitej zmianie. Wcześniej, pamięć była alokowana statycznie i istniał parametr 'ramdisk=N', który określał jego rozmiar. Mogło to również służyć do ustawienia obrazu jądra w czasie kompilacji lub do użycia rdev(8). Obecnie, ramdysk używa buforów i powiększa się w sposób dynamiczny. Wiele informacji (np. jak użyć rdev(8) w połączeniu z nową konfiguracją ramdysku) zawiera plik /usr/src/linux/Documentation/ramdisk.txt.

Są cztery parametry: dwa logiczne i dwa całkowite.

'load_ramdisk=N'

Jeśli N=1 - ładuje ramdysk, przy N=0 nie ładuje ramdysku (tak jest domyślnie).

'prompt_ramdisk=N'

Jeśli N=1 - prosi o włożenie dyskietki (tak jest domyślnie), jeśli N=0 - nie prosi (dlatego parametr ten nigdy nie jest potrzebny).

'ramdisk_size=N' lub (przestarzałe) 'ramdisk=N'

Ustawia maksymalny rozmiar ramdysków na N kB. Domyślny wynosi 4096 (4 MB).

'ramdisk_start=N'

Ustawia startowy numer bloku (przesunięcie na dyskietce, gdzie ramdysk się rozpoczyna) na N. Jest to potrzebne w przypadku, gdy ramdysk znajduje się za obrazem jądra.

'noinitrd'

Tylko gdy jądro zostało skompilowane z CONFIG_BLK_DEV_RAM i CONFIG_BLK_DEV_INITRD. Obecnie, można skompilować jądro tak, aby używało initrd. Gdy ta funkcja jest włączona, proces rozruchowy załaduje jądro i początkowy ramdysk; następnie jądro konwertuje initrd do "normalnego" ramdysku, który jest montowany w trybie do odczytu i zapisu, jako urządzenie główne; następnie wykonywane jest /linuxrc; później montowany jest "rzeczywisty" główny system plików, a system plików initrd jest przenoszony do /initrd; na końcu wykonywana jest zwykła sekwencja rozruchowa (np. wywołanie /sbin/init).

Szczegółowy opis funkcji initrd zawiera plik /usr/src/linux/Documentation/initrd.txt.

Opcja 'noinitrd' mówi jądru, że choć zostało skompilowane w celu działania z initrd, to nie powinno przechodzić przez powyższe kroki, lecz pozostawić dane initrd w /dev/initrd. To urządzenie może być użyte jedynie jednokrotnie: dane są zwalniane w chwili, gdy ostatni proces, który je używał zamknie /dev/initrd.

Argumenty rozruchowe do urządzeń SCSI¶

Ogólne pojęcia w tej sekcji:

iobase -- pierwszy port I/O, który zajmuje host SCSI. Są one podawane w notacji heksadecymalnej i zazwyczaj leżą w zakresie od 0x200 do 0x3ff.

irq -- przerwanie sprzętowe, które wykorzystuje karta. Prawidłowe wartości zależą od rozpatrywanej karty, lecz zwykle są to 5, 7, 9, 10, 11, 12 i 15. Inne wartości są zwykle używane w peryferiach takich jak dyski twarde IDE, stacje dysków, porty szeregowe, itp.

scsi-id -- identyfikator, którego adapter używa do identyfikowania siebie na szynie SCSI. Tylko niektóre adaptery umożliwiają zmianę tej wartości, jako że większość ma ją trwale ustaloną wewnątrz. Częstą wartością domyślną jest 7, lecz zestawy Seagate i Future Domain TMC-950 używają 6.

parity -- określa, czy adapter SCSI oczekuje od załączonych urządzeń dostarczania wartości parzystości przy wymianach informacji. Podanie jedynki oznacza, że sprawdzanie parzystości jest włączone, a zero ją wyłącza. Znowu jednak nie wszystkie adaptery przyjmują wybranie zachowania parzystości podczas rozruchu.

'max_scsi_luns=...'

Urządzenie SCSI może mieć wiele "podurządzeń" zawartych w nim samym. Najpopularniejszym przykładem jest jeden z nowych CD-ROM-ów SCSI, który obsługuje naraz więcej niż jeden dysk. Każdy CD jest adresowany jako "Logical Unit Number" (LUN) (ang. logiczny numer jednostki) tego urządzenia. Jednak większość urządzeń takich jak twarde dyski, napędy kasetowe i inne jest pojedynczymi urządzeniami z LUN równym zero.

Niektóre słabo dopracowane urządzenia SCSI nie mogą obsłużyć sondowania LUN nierównego zeru. Dlatego, jeśli flaga kompilacji CONFIG_SCSI_MULTI_LUN nie była ustawiona, nowe jądra sondują domyślnie tylko LUN zero.

Aby podać ilość sondowanych LUN-ów podczas rozruchu, wpisuje się 'max_scsi_luns=n' jako argument rozruchowy, gdzie n jest liczbą między 1 a 8. Aby zapobiec problemom opisanym wyżej, używa się n=1 aby zapobiec denerwowaniu nieprawidłowych urządzeń.

Konfiguracja napędu kasetowego SCSI

Niektóre parametry konfiguracji sterownika kasetowego SCSI mogą być osiągnięte przez użycie następującego:

st=buf_size[,write_threshold[,max_bufs]]

Pierwsze dwie liczby są podane w jednostkach kilobajtowych. Domyślna wartość buf_size to 32 KB, a maksymalna wartość to 16384 KB. Wartość write_threshold jest wartością przy której bufor jest przekazywany na kasetę z domyślną wartością 30 KB. Maksymalna liczba buforów zmienia się z liczbą wykrytych napędów, a domyślną wartością jest 2. Przykładowym użyciem może być:

st=32,30,2

Szczegóły można znaleźć w pliku Dcumentation/scsi/st.txt (lub drivers/scsi/README.st w starszych jądrach) w źródłach jądra.

Konfiguracja Adapteca aha151x, aha152x, aic6260, aic6360, SB16-SCSI

Numery aha odnoszą się do kart, a numery aic odnoszą się do rzeczywistych chipów SCSI na tych kartach, włączając SoundBlaster-16 SCSI.

Kod sondujący dla tych hostów SCSI szuka zainstalowanego BIOS-u, a jeśli nie ma takowego, sonda nie znajduje danej karty. Można wtedy użyć argumentu rozruchowego w postaci:

aha152x=iobase[,irq[,scsi-id[,reconnect[,parity]]]]

Jeśli sterownik był skompilowany z włączonym debugowaniem, szósta wartość może ustawić poziom debugowania.

Wszystkie parametry są opisane na górze tej sekcji, a wartość reconnect umożliwia rozłączanie/podłączanie urządzenia jeśli użyto wartości niezerowej. Przykład:

aha152x=0x340,11,7,1

Proszę zauważyć, że parametry muszą być podane po kolei, co znaczy, że aby podać ustawienie parity, należy podać iobase, irq, scsi-id i wartość reconnect.

Konfiguracja Adapteca aha154x

Seria kart aha1542 ma na pokładzie kontroler dyskietek i82077, podczas gdy aha1540 go nie ma. Są to karty rządzące szyną, i mają parametry określające "uczciwość" z jaką dzielą szynę między innymi urządzeniami. Argument rozruchowy wygląda następująco:

aha1542=iobase[,buson,busoff[,dmaspeed]]

Prawidłowe wartości iobase to zwykle jedno z: 0x130, 0x134, 0x230, 0x234, 0x330, 0x334. Klony mogą dozwalać inne wartości.

Wartości buson, busoff odnoszą się do liczby mikrosekund, którymi dominuje na szynie ISA. Domyślnie jest tu 11us na parametr on i 4us na off, więc inne karty (takie jak ISA LANCE Ethernet) mają szansę na uzyskanie dostępu do szyny ISA.

Wartość dmaspeed odnosi się do częstotliwości (w MB/s), z jaką następuje DMA (Direct Memory Access). Domyślnie jest to 5 MB/s. Nowsze karty umożliwiają wybranie tej wartości jako części konfiguracji programowej, starsze karty poprzez zworki. Można używać wartości do 10 MB/s, zakładając, że dana płyta główna potrafi tyle obsłużyć. Proszę eksperymentować z rezerwą jeśli używa się wartości ponad 5 MB/s.

Konfiguracja Adapteca aha274x, aha284x, aic7xxx

Urządzenia te mogą przyjmować argument postaci:

aic7xxx=extended,no_reset

Wartość extended o ile jest niezerowa, wskazuje że translacja rozszerzona (extended translation) dla dużych dysków jest włączona. Wartość no_reset o ile jest niezerowa, mówi sterownikowi by nie resetował szyny SCSI kiedy konfiguruje adapter podczas rozruchu.

Konfiguracja AdvanSys SCSI Hosts ('advansys=')

Sterownik AdvanSys może akceptować do czterech adresów wejścia/wyjścia, które będą próbkowane do karty AdvanSys SCSI. Proszę zauważyć, że wartości te (jeśli są używane) nie wpływają w żaden sposób na próbkowanie EISA lub PCI. Są używane wyłącznie przy próbkowaniu kart ISA i VLB. Dodatkowo, jeśli tylko sterownik został skompilowany z włączonym debugowaniem, poziom wyjścia debugowania może zostać ustawiony przed dodanie parametru 0xdeb[0-f]. 0-f pozwala na ustawienie poziomu wiadomości debugowania na któryś z 16 poziomów szczegółowości.

AM53C974

AM53C974=host-scsi-id,target-scsi-id,max-rate,max-offset

Konfiguracja BusLogic SCSI Hosts ('BusLogic=')

BusLogic=N1,N2,N3,N4,N5,S1,S2,...

Szczegółowe omówienie parametrów wiersza polecenia BusLogic zawiera /usr/src/linux/drivers/scsi/BusLogic.c (w chwili pisania tego podręcznika były to wiersze 3149-3270 w tym pliku). Poniższy tekst jest bardzo skróconym podsumowaniem.

Parametry N1-N5 są liczbami całkowitymi. Parametry S1,... są łańcuchami. N1 jest adresem wejścia/wyjścia, na którym zlokalizowany jest adapter hosta. N2 to Tagged Queue Depth do użycia z urządzeniami typu Target, które obsługują Tagged Queuing. N3 to Bus Settle Time, w sekundach. Jest to czas do odczekania pomiędzy twardymi resetami adaptera hosta, które inicjują reset szyny SCSI i wykonaniami poleceń SCSI. N4 to opcje lokalne (do jednego adaptera hosta). N5 to opcje globalne (do wszystkich adapterów hostów).

Opcje łańcuchowe są używane do dostarczenia kontroli nad Tagged Queuing (Q:Default, TQ:Enable, TQ:Disable, TQ:<Per-Target-Spec>), nad Error Recovery (ER:Default, ER:HardReset, ER:BusDeviceReset, ER:None, ER:<Per-Target-Spec>) i nad Host Adapter Probing (NoProbe, NoProbeISA, NoSortPCI).

Konfiguracja EATA/DMA

Domyślna lista portów wejścia/wyjścia, które mają być próbkowane może zostać w ten sposób zmieniona

eata=iobase,iobase,....

Konfiguracja Future Domain TMC-16x0

fdomain=iobase,irq[,adapter_id]

Konfiguracja kontrolera SCSI Great Valley Products (GVP)

gvp11=dma_transfer_bitmask

Konfiguracja Future Domain TMC-8xx, TMC-950

tmc8xx=mem_base,irq

Wartość mem_base jest wartością mapowanego w pamięci regionu I/O, którego używa karta. Jest to zwykle jedna z następujących wartości: 0xc8000, 0xca000, 0xcc000, 0xce000, 0xdc000, 0xde000.

Konfiguracja IN2000

in2000=S

gdzie S jest łańcuchem składającym się z rozdzielonych przecinkiem wpisów słowo-kluczowe[:wartość]. Rozpoznawane słowa-kluczowe (ewentualnie z wartością) to: ioport:addr, noreset, nosync:x, period:ns, disconnect:x, debug:x, proc:x. Funkcja tych parametrów jest opisana w /usr/src/linux/drivers/scsi/in2000.c.

Konfiguracja NCR5380 i NCR53C400

Urządzenia te mogą przyjmować argument postaci:

ncr5380=iobase,irq,dma

lub

ncr53c400=iobase,irq

Jeśli karta nie używa przerwań, to wartość IRQ równa 255 (0xff) wyłączy je. Wartość IRQ równa 254 oznacza automatyczne próbkowanie. Więcej szczegółów zawiera plik Documentation/scsi/g_NCR5380.txt (lub drivers/scsi/README.g_NCR5380 w starszych jądrach) w źródłach jądra.

Konfiguracja NCR53C8xx

ncr53c8xx=S

gdzie S jest łańcuchem składającym się z rozdzielonych przecinkiem wpisów słowo-kluczowe:wartość. Rozpoznawanymi słowami kluczowymi są mpar (master_parity), spar (scsi_parity), disc (disconnection), specf (special_features), ultra (ultra_scsi), fsn (force_sync_nego), tags (default_tags), sync (default_sync), verb (verbose), debug (debug), burst (burst_max). Funkcja przypisanych wartość znajduje się w pliku /usr/src/linux/drivers/scsi/ncr53c8xx.c.

Konfiguracja NCR53c406a

ncr53c406a=iobase[,irq[,fastpio]]

Proszę podać irq = 0 w celu trybu bezprzerwaniowego. Ustawienie fastpio = 1 poskutkuje trybem szybkiego pio, a 0 wolnego.

Konfiguracja Pro Audio Spectrum

PAS16 używa chipa SCSI NC5380, a nowsze modele wspierają bezzworkową konfigurację. Argument rozruchowy ma postać:

pas16=iobase,irq

Jedyną różnicą jest to, że trzeba podać wartość IRQ 255, która mówi sterownikowi by pracował bez przerwań, choć ze stratą wydajności. iobase zwykle wynosi 0x388.

Konfiguracja Seagate ST-0x

Jeśli dana karta nie jest wykrywana podczas rozruchu, należy użyć argumentu następującej postaci:

st0x=mem_base,irq

Wartość mem_base jest wartością mapowanego w pamięci regionu I/O, którego używa karta. Jest to zwykle jedna z następujących wartości: 0xc8000, 0xca000, 0xcc000, 0xce000, 0xdc000, 0xde000.

Konfiguracja Trantor T128

Te karty również bazują na chipie NCR5380 i przyjmują następujące opcje:

t128=mem_base,irq

Prawidłowe wartości do mem_base to: 0xcc000, 0xc8000, 0xdc000, 0xd8000.

Konfiguracja UltraStor 14F/34F

Domyślna lista portów wejścia/wyjścia, które mają być próbkowane może zostać w ten sposób zmieniona

eata=iobase,iobase,....

Konfiguracja WD7000

wd7000=irq,dma,iobase

Konfiguracja kontrolera SCSI Commodore Amiga A2091/590

wd33c93=S

gdzie S jest łańcuchem składającym się z opcji rozdzielonych przecinkiem. Rozpoznawanymi opcjami są: nosync:bitmask, nodma:x, period:ns, disconnect:x, debug:x, clock:x, next. Więcej szczegółów można znaleźć w /usr/src/linux/drivers/scsi/wd33c93.c.

Dyski twarde¶

Parametry sterownika dysków/CD-ROM-ów IDE

Sterownik IDE przyjmuje wiele parametrów, od specyfikacji geometrii dysku do wsparcia dla wadliwych chipów kontrolera. Specyficzne opcje dysku mogą być podawane poprzez użycie "hdX=" z X pomiędzy "a"-"h".

Opcje niespecyficzne napędom są przekazywane z przedrostkiem "hd=". Proszę zauważyć, że używanie przedrostka specyficznego dyskowi dla niespecyficznej opcji także zadziała, a opcja zostanie zaaplikowana tak jak oczekiwano.

Proszę zauważyć także, że "hd=" może być użyty w odniesieniu do następnego niepodanego napędu w sekwencji (a, ..., h). W następujących omówieniach, opcja "hd=" będzie cytowana dla zwięzłości. Proszę zapoznać się z plikiem Documentation/ide.txt (lub drivers/block/README.ide w przypadku starszych jąder) w źródłach jądra, aby dowiedzieć się więcej.

Opcje 'hd=cyls,heads,sects[,wpcom[,irq]]'

Tych opcji używa się do przekazywania fizycznej geometrii dysku. Jedynie pierwsze trzy wartości są wymagane. Wartości cylinder/head/sectors będą tymi używanym przez fdisk. Wartość wpcom (write precompensation) jest ignorowana dla dysków IDE. Podana wartość IRQ będzie używana dla interfejsu, na którym rezyduje napęd i nie jest tak naprawdę parametrem specyficznym napędowi.

Opcja 'hd=serialize'

Chip CMD-640 interfejsu dual IDE jest wadliwy; zaprojektowano go tak, że gdy napędy z drugiego interfejsu są używane równocześnie z napędami pierwszego, dane ulegają zniszczeniu. Używanie tej opcji mówi sterownikowi by upewnił się, że oba interfejsy nigdy nie są używane naraz.

Opcja 'hd=dtc2278'

Opcja ta mówi sterownikowi, że istnieje interfejs IDE DTC-2278D. Sterownik próbuje dokonać wtedy specyficznych DTC operacji, aby włączyć drugi interfejs i włączyć szybsze tryby transferu.

Opcja 'hd=noprobe'

Nie sonduje danego dysku. Np.

hdb=noprobe hdb=1166,7,17

wyłączy sondowanie, lecz wciąż poda geometrię dysku, więc będzie zarejestrowany jako prawidłowe urządzenie blokowe, a więc będzie się nadawać do użytku.

Opcja 'hd=nowerr'

Niektóre napędy czasami mają trwale załączony bit WRERR_STAT. To usprawnia działanie tych wadliwych urządzeń.

Opcja 'hd=cdrom'

Mówi to sterownikowi IDE, że w miejscu normalnego dysku IDE mamy CD-ROM typu ATAPI. W większości wypadków, CD-ROM jest wykrywany automatycznie, lecz jeśli tak nie jest, to to powinno pomóc.

Opcje standardowego sterownika dysków ST-506 ('hd=')

Standardowy sterownik dysków może przyjmować argumenty geometrii dla dysków podobnie do sterownika IDE. Proszę zauważyć jednak, że oczekuje on jedynie trzech wartości (C/H/S) -- więcej lub mniej spowoduje ciche zignorowanie podanego polecenia. Podobnie też, przyjmuje jedynie "hd=" jako argument, np. "hda=" jest tu nieprawidłowe. Format jest następujący:

hd=cylindry,głowice,sektory

Jeśli są tam zainstalowane dwa dyski, powyższe jest powtarzane z parametrami geometrii dla drugiego dysku.

Opcje sterownika dysków XT ('xd=')

Jeśli ma się pecha i używa jednej z tych starych 8 bitowych kart, które transferują dane z szybkością 125KB/s, to jest to właściwa opcja. Jeśli karta nie jest rozpoznawana, należy użyć argumentu rozruchowego postaci:

xd=type,irq,iobase,dma_chan

Typ wartości określa danego producenta karty, przesłaniając automatyczne wykrywanie. Aby poznać dostępne typy, proszę zapoznać się z plikiem drivers/block/xd.c w źródłach używanego jądra. Typ jest indeksem w liście xd_sigs, a w międzyczasie, dodano lub usunięto typy ze środka listy, zmieniając wszystkie ich numery. Obecnie (Linux 2.5.0) są to: 0=standardowy; 1=DTC 5150cx; 2,3=DTC 5150x; 4,5=Western Digital; 6,7,8=Seagate; 9=Omti; 10=XEBEC (w przypadku typów z kilkoma oznaczeniami, są one sobie równoważne).

Funkcja xd_setup() nie sprawdza wartości i przyjmuje, że wprowadzono wszystkie cztery wartości. Nie należy jej zawieść. Oto przykład dla kontrolera WD1002 z wyłączonym/usuniętym BIOS-em, przy użyciu "domyślnych" parametrów kontrolera XT:

xd=2,5,0x320,3

Dyski wymienne Syquest's EZ*

ez=iobase[,irq[,rep[,nybble]]]

Urządzenia szyny MCA IBM¶

Patrz też /usr/src/linux/Documentation/mca.txt.

Dyski twarde ESDI PS/2

Można podać określoną geometrię w czasie rozruchu:

ed=cylindry,głowice,sektory.

W przypadku ThinkPad-720, proszę dodać opcję

tp720=1.

Konfiguracja podsystemu SCSI IBM Microchannel

ibmmcascsi=N

gdzie N jest pun (identyfikatorem SCSI) podsystemu.

Interfejs Aztech

Składnia do karty tego typu to:

aztcd=iobase[,liczba_magiczna]

Jeśli ustawi się magic_number na 0x79, to sterownik spróbuje i ruszy nawet mimo wszystko w przypadku nieznanej wersji firmware. Wszystkie inne wartości są ignorowane.

Sterowniki portu równoległego CD-ROM-u

Składnia:

pcd.driveN=prt,pro,uni,mod,slv,dly
pcd.nice=nice

gdzie "port" jest adresem bazowym, "pro" jest numerem protokołu, 'uni' jest wyborem jednostki (dla powiązanych urządzeń), "mod" jest trybem (lub -1 aby wybrać automatycznie najlepszy), "slv" jest 1 jeśli napęd powinien być podrzędny (slave), a "dly" jest niewielką liczbą całkowitą do spowalniania dostępu do portu. Parametr "nice" kontroluje użycie wolnego czasu procesora przez sterownik, kosztem szybkości działania.

Interfejs Sony CDU-31A i CDU-33A

Ten interfejs CD-ROM można znaleźć na niektórych kartach Pro Audio Spectrum i innych kartach z interfejsami Sony. Składnia jest następująca:

cdu31a=iobase,[irq[,is_pas_card]]

Podanie wartości IRQ zero mówi sterownikowi, że przerwania sprzętowe nie są wspierane (jak na niektórych kartach PAS). Jeśli dana karta wspiera przerwania, należy ich użyć, bo zmniejszają użycie CPU przez sterownik.

Parametr is_pas_card powinien być wprowadzony jako "PAS", jeśli używana jest karta Pro Audio Spectrum, lub nie powinien być podawany w ogóle.

Interfejs Sony CDU-535

Składnia do tego interfejsu CD-ROM to:

sonycd535=iobase[,irq]

Zero może być użyte dla bazy I/O jako "wypełniacz miejsca", jeśli chce się podać wartość IRQ.

Interfejs GoldStar

Składnia do tego interfejsu CD-ROM to:

gscd=iobase

Interfejs CD-ROM-u ISP16

Składnia:

isp16=[iobase[,irq[,dma[,type]]]]

Trzy liczby całkowite i łańcuch: jeśli podany typ to "noisp16", to interfejs nie będzie konfigurowany. Inne rozpoznawane typy to "Sanyo", "Sony", "Panasonic" i "Mitsumi".

Standardowy interfejs Mitsumi

Składnia do tego interfejsu CD-ROM to:

mcd=iobase,[irq[,wait_value]]

Wartość wait_value jest używana jako wewnętrzna wartość oczekiwania dla ludzi, którzy mają problemy ze swoimi napędami i może lecz nie musi być zaimplementowana, zależnie od #define podczas kompilacji. Mitsumi FX400 jest odtwarzaczem CD-ROM IDE/ATAPI i nie używa sterownika mcd.

Interfejs Mitsumi XA/MultiSession

Jest to do takiego samego sprzętu jak powyżej, lecz sterownik ma rozszerzone właściwości. Składnia:

mcdx=iobase[,irq]

Interfejs nośników Optics

Składnia do karty tego typu to:

optcd=iobase

Interfejs Phillips CM206

Składnia do karty tego typu to:

cm206=[iobase][,irq]

Sterownik zakłada, że numery pomiędzy 3 a 11 są wartościami IRQ, a numery między 0x300 i 0x370 są portami I/O, więc można podać jeden, lub dwa numery w dowolnym porządku. Przyjmuje też "cm206=auto", włączające autosondowanie.

Interfejs Sanyo

Składnia do karty tego typu to:

sjcd=iobase[,irq[,dma_channel]]

Interfejs SoundBlaster Pro

Składnia do karty tego typu to:

sbpcd=iobase,type

gdzie typ jest jednym z następujących (uwaga małe/duże litery) określeń: "SoundBlaster", "LaserMate", lub "SPEA". Baza I/O jest bazą interfejsu CD-ROM, a nie tą z części dźwiękowej karty.

Urządzenie ethernetowe¶

Różne sterowniki używają różnych parametrów, ale wszystkie przynajmniej dzielą IRQ, wartość bazowego portu I/O i nazwę. W najogólniejszej formie wygląda to tak:

ether=irq,iobase[,param_1[,param_2,...param_8]],nazwa

Pierwszy nienumeryczny argument jest pobierany jako nazwa. Wartości param_n (jeśli mają zastosowanie) zwykle mają różne znaczenia dla różnych kart/sterowników. Typowe wartości param_n są używane do podawania rzeczy takich jak adres pamięci dzielonej, wyboru interfejsu, kanału DMA i podobnych.

Najpopularniejszym wykorzystaniem tego parametru jest wymuszenie sondowania drugiej karty ethernetowej, jako że domyślnie sondowana jest tylko jedna. Można tego dokonać prostym:

ether=0,0,eth1

Proszę zauważyć, że wartości zera dla IRQ i bazy I/O w powyższym przykładzie mówią sterownikowi, by je wysondował automatycznie.

Ethernet-Howto zawiera rozległą dokumentację o używaniu wielorakich kart i o specyficznych implementacjach karta/sterownik wartości param_n. Zainteresowani powinni odnieść się do odpowiedniej sekcji w tamtym dokumencie.

Sterownik stacji dyskietek¶

Istnieje wiele opcji sterownika stacji dyskietek i wszystkie są wymienione w Documentation/floppy.txt (lub drivers/block/README.fd w przypadku starszych jąder) w źródle jądra. Tutejsze informacje pochodzą bezpośrednio z tamtego pliku.

floppy=mask,allowed_drive_mask

Ustawia maskę bitową dozwolonych napędów na maskę. Domyślnie, dozwolone są jedynie jednostki 0 i 1 dla każdego kontrolera stacji dysków. Jest tak ponieważ niektóre niestandardowe urządzenia (płyty główne ASUS PCI) mieszają z klawiaturą, jeśli odwołuje się do jednostek 2 lub 3. Ta opcja jest niejako przedawniona dzięki opcji cmos.

floppy=all_drives

Ustawia maskę bitową dozwolonych napędów na wszystkie napędy. Proszę użyć tego, jeśli ma sie więcej niż dwa napędy podłączone do kontrolera stacji dysków.

floppy=asus_pci

Ustawia maskę bitową aby dozwolić tylko jednostki 0 i 1. (Domyślne)

floppy=daring

Mówi, sterownikowi stacji dysków, że kontroler stacji dyskietek należy do tych dobrze zachowujących się. Umożliwia to efektywniejsze i łagodniejsze operacje, lecz może nie przejść na niektórych kontrolerach.

floppy=0,daring

Mówi sterownikowi, że kontroler stacji dysków powinien być używany ostrożnie.

floppy=one_fdc

Mówi sterownikowi, że jest tylko jeden kontroler stacji dysków (domyślne)

floppy=two_fdc lub floppy=address,two_fdc

Mówi sterownikowi, że są dwa kontrolery stacji stacji dysków. Drugi kontroler powinien być pod podanym adresem. Jeśli adres nie jest podany, zakłada się 0x370.

floppy=thinkpad

Mówi sterownikowi, że jest to Thinkpad. Thinkpady używają odwróconej konwencji linii zmiany dysku.

floppy=0,thinkpad

Mówi sterownikowi, że to nie jest Thinkpad.

floppy=drive,type,cmos

Ustawia typ cmos napędu na typ. Dodatkowo ten napęd jest dozwolony przez maskę bitową. Jest to przydatne jeśli ma się więcej niż dwie stacje dysków (tylko dwie mogą być opisane przez fizyczny cmos), lub jeśli ten BIOS używa niestandardowych typów CMOS. Ustawienie CMOS na 0 dla pierwszych dwóch napędów (domyślne) powoduje, że sterownik stacji dysków odczytuje dla nich fizyczne dane cmos.

floppy=unexpected_interrupts

Wypisuje wiadomość ostrzegawczą jeśli otrzyma nieoczekiwane przerwanie (domyślne zachowanie)

floppy=no_unexpected_interrupts lub floppy=L40SX

Nie wypisuje wiadomości kiedy pojawi się nieoczekiwane przerwanie. Jest to potrzebne laptopom IBM L40SX przy niektórych trybach wideo. Wydaje się być tam interakcja między video a stacją dysków. Nieoczekiwane przerwania zawalają tylko wydajność i mogą być spokojnie ignorowane.

Sterownik dźwięku¶

Sterownik dźwięku może także akceptować argumenty rozruchowe do przesłonięcia wartości wkompilowanych. Nie jest to zalecane i jest raczej złożone. Jest to opisane w pliku w źródłach jądra Documentation/sound/oss/README.OSS (drivers/sound/Readme.linux w przypadku starszych wersji jądra). Przyjmuje parametr rozruchowy postaci:

sound=urządzenie1[,urządzenie2[,urządzenie3...[,urządzenie10]]]

gdzie każda wartość urządzenieN jest formatu 0xTaaaId, a bajty są użyte następująco:

T - rodzaj urządzenia: 1=FM, 2=SB, 3=PAS, 4=GUS, 5=MPU401, 6=SB16, 7=SB16-MPU401

aaa - heksadecymalnie zapisany adres I/O.

I - heksadecymalnie zapisana linia przerwań (np. 10=a, 11=b, ...)

d - kanał DMA.

Jak widdać, jest to całkiem bałaganiarskie i lepiej wkompilować swoje własne wartości do sterownika. Używanie argumentu "sound=0" wyłączy sterownik dźwięku.

Sterowniki ISDN¶

Sterownik ICN ISDN

Składnia:

icn=iobase,membase,icn_id1,icn_id2

gdzie icn_id1,icn_id2 to dwa łańcuchy używane do zidentyfikowania karty w wiadomościach jądra.

Sterownik PCBIT ISDN

Składnia:

pcbit=membase1,irq1[,membase2,irq2]

gdzie membaseN jest bazą pamięci dzielonej N-tej karty, a irqN jest ustawieniem przerwania N-tej karty. Domyślnie używane są IRQ 5 i membase 0xD0000.

Sterownik Teles ISDN

Składnia:

teles=iobase,irq,membase,protocol,teles_id

gdzie iobase to adres portu wejścia/wyjścia karty, membase to adres bazy pamięci dzielonej karty, irq to kanał przerwań używany przez karty, natomiast teles_id to unikalny łańcuch ASCII będący identyfikatorem.

Sterowniki portu szeregowego¶

Sterownik RISCom/8 Multiport Serial ('riscom8=')

Składnia:

riscom=iobase1[,iobase2[,iobase3[,iobase4]]]

Więcej szczegółów znajduje się w /usr/src/linux/Documentation/riscom8.txt.

Sterownik DigiBoard ('digi=')

Jeśli ta opcja jest używana, powinna mieć dokładnie sześć parametrów. Składnia:

digi=status,type,altpin,numports,iobase,membase

Parametry mogą być podane jako liczby całkowite lub łańcuchy. W przypadku łańcuchów, iobase i membase powinny być podane w formie szesnastkowych. Argumenty całkowite (można podać mniej) są w kolejności: status (włącza(1) lub wyłącza(0) kartę), type (PC/Xi(0), PC/Xe(1), PC/Xeve(2), PC/Xem(3)), altpin (włącza(1) lub wyłącza(0) alternatywny schemat pinów), numports (liczba portów tej karty), iobase (port wejścia/wyjścia, na którym skonfigurowana jest karta (szesnastkowo)), membase (baza okna pamięci (szesnastkowo)). W związku z tym, następujące dwa argumenty rozruchowe są równoważne:

digi=E,PC/Xi,D,16,200,D0000
digi=1,0,0,16,0x200,851968

Więcej szczegółów można znaleźć w /usr/src/linux/Documentation/digiboard.txt.

Baycom Serial/Parallel Radio Modem

Składnia:

baycom=iobase,irq,modem

Są dokładnie 3 parametry: w przypadku wielu karty, należy podać wiele poleceń "baycom=". Parametr modem jest łańcuchem, który może przyjąć jedną z wartości ser12, ser12*, par96, par96*. * oznacza oprogramowanie DCD do użycia, a ser12/par96 wybiera pomiędzy obsługiwanymi typami modemu. Więcej szczegółów zawiera plik Documentation/networking/baycom.txt (lub drivers/net/README.baycom w przypadku starszych jąder) w źródłach jądra.

Sterownik Soundcard radio modem

Składnia:

soundmodem=iobase,irq,dma[,dma2[,serio[,pario]]],0,mode

Wszystkie parametry poza ostatnim są liczbami całkowitymi. Dodatkowe 0 jest wymagane ze względu na błąd w kodzie konfiguracyjnym. Parametr mode jest łańcuchem o składni: hw:modem, gdzie hw jest jednym z sbc, wss, wssfdx, a modem: afsk1200 lub fsk9600.

Sterownik drukarki wierszowej¶

'lp='

Składnia:

lp=0
lp=auto
lp=reset
lp=port[,port...]

Można przekazać sterownikowi drukarki, który port ma użyć, a którego nie. To ostatnie przydaje się, jeśli nie chce się aby sterownik drukarki zajął wszystkie dostępne porty równoległe, dzięki czemu inne sterowniki (np. PLIP, PPA) mogą ich użyć w zamian.

Format argumentu to wiele nazw portów. Np. lp=none,parport=0 użyje pierwszego portu równoległego do lp1 i wyłączy lp0. Aby wyłączyć cały sterownik drukarki, można użyć lp=0.

Sterownik WDT500/501

Składnia:

wdt=io,irq

Sterowniki myszy¶

'bmouse=irq'

Sterownik busmouse przyjmuje tylko jeden argument, będący wartością używanego przerwania sprzętowego.

'msmouse=irq'

Dokładnie to samo tyczy się sterownika msmouse.

Konfiguracja myszy ATARI

atamouse=threshold[,y-threshold]

Jeśli poda się tylko jeden argument, to używany jest on zarówno w stosunku do progu x jak i y. W przeciwnym wypadku, pierwszy argument jest progiem x, a drugi progiem y. Wartości te muszą mieścić się w zakresie 1-20 (włącznie), domyślną jest 2.

Sprzęt wideo¶

'no-scroll'

Ta opcja przekazuje sterownikowi konsoli, aby nie używać przewijania sprzętowego (gdzie przewijanie dotyczy przewijania pochodzenia ekranu w pamięci wideo, nie przesuwania danych). Jest wymagany przez określone urządzenia Braille'a.